house of jealous lovers

başlığa bakılıp yanlış anlaşılmasın, blogumuz birbirini kıskanan, bu kıskançlık sonucu inspector gadget kesilip birbirine hayatı zehir eden sevgililerle ilgili değil. bu yaştan sonra lise 1 aşkları yaşamaya meraklı olmadığım gibi, içinde aldatma isteği olan kişinin her türlü kısıtlamaya ve kontrole rağmen aldattığını, dolayısı ile hayatı kendine ve karşındakine zehir etmenin nekadar mantıksız olduğunu çoktan çözmüş; çözmeyenlerin ilişki yaşamasının yasaklanması gerektiğiyle ilgili kampanyanın da öncülüğünü üstlenmiş bir kişiyim.

aslen konumuz aşık olunan kişinin değil, bizzat aşkın kendisinin kıskanılması. ilişkiden ilişkiye, geçmişten geleceğe doğru giderken, şimdiki zaman dediğimiz dönemde arada bir durup hissettiğimiz ve bize karşı hissedilen aşkların derecelerini kıyaslamak ve çeşitli kıskanma belirtileri göstermek normal mi? hiç bir ilişkide hissedilen hiç bir duygunun kişilerde aynı seviyede olamayacağını bilmemize rağmen, daha çok sevmek/daha az sevilmek/önceden daha çok sevilmiş olmak gibi hususlar bizi rahatsız eder mi? aşkın seviyesinin bir yerden sonra pek bir önemi kalmadığını, ilişkide önemli olan şeyin huzur olduğunu biliyor olmak yetmiyor mu ya da yetmeli mi?

sanırım bazen soruların cevaplarının sizi yönelttiği yerlerde gördüğünüz tek yön veya çıkmaz sokak levhaları, aslında o yönlere gitmemeniz için konulmuş işaretlerdir.


Is it my imagination, or did God already leave the table?