label bile bulamadım

öğlen saatlerinde televizyon karşısında sızıp 'camış' gibi 4 saat uyuduğumdan olsa gerek, hiç uykum yok; ancak yarın iş var. akşama plan da var, dolayısıyla yarın birdaha eve uğramayacağım için işe giderken ne giyeceğimi düşünmem lazım. aslında banyo da yapmam lazım, ama kuaförün saat kaçta açıldığını bilmiyorum ve sabah fön çektiremeyeceksem saçım ıslak yatmayı göze alamıyorum. sanırım hayatımdaki her şeyi 'yarın'ı düşünerek planlıyorum ve gün gelip o 'yarın' gelmediğinde, eğer ölüyken birşeyler hissetmeye devam ediyorsak ne hissederimi düşünmek korkutucu.

geçen gün bu ölme mevzusunu konuşurken, aramızdan biri amerikan filmlerindekiler gibi afilli, böceklerin kemiremeyeceği cinsten bir tabut istediğini söyledi. bir başkası da öldükten sonra böceklerden sana ne diye bir meydan okumayla bizi bu düşüncelere saldı; yok efendim ya toprağın altındayken de hissedebiliyorsak, mesela hala algılarımız açıksa öyle anlamsızca yatıyormuyuz tabutta falan gibi şeyler. ben yakılmak istemiyorum, organlarımı bağışlarım dedim, biri de kime gideceğini bilmeden organ bağışlamam, ya akp'ye oy verenlerden birine giderse mesela dedi. televizyonda aptullah caka satıyor, biz bira içiyorduk ve ben önümüzdeki (en az) 7 sene boyunca çocuk doğurmama kararımı çoktan vermiştim.

sanırım çocuklar da köpekler gibi algılayabiliyor bazı şeyleri. bu yaz öyle bir olay geldi başıma, yazlığın haşarılarından sayılan 5-6 yaşlarındaki bir çocuk geldi yanımıza, ortamdaki insanları abiler ve kızlar diye adlandıran, büyüyünce erdal acar olacağına inanılan bir tip. neyse, herkes şirinlikler yapıyor, bu kızları öpüyor falan. bak bu ablayı tanıyor musun dediler. sevmedim onu o iğrenç dedi. ben de onun hakkında aynı şeyleri düşünüyordum, ürperdim; sadece çocukların algılayabildiği bi koku mu salgılıyorum dedim.

kendi yazdıklarımı okurken bir başkasının blogunu okuyormuş gibi hissettim şimdi kendimi, 'ben'den bahsederken 'ben' gibi olamıyor muyum acaba?