zeki demirkubuz

hayatla bağları güçlü bir insan olmama rağmen, hayatımın hiçbir bölümünde Beşiktaş'la kurduğum bağı başka hiçbir şeyde kuramıyorum. 11 tane oduna Beşiktaş forması giydirseniz ben yine de tribüne gider onları seyrederim. pek sosyal olmayan, hayatı yalnız yaşayan, fazla arkadaşı olmayan biriyim; ama Beşiktaş tribünü öyle bir yer ki o kapıdan girdiğin an herkes kardeşin, arkadaşın olur. orada başka bir şey var! nasıl yurt dışına çıktığınızda özleminiz öyle bir artar da kötü şeyleri bile anarsınız, onun gibi bir şey... bu ölçülerde bir takım tutmak akli değil, akıldışıdır. bütün taraftarlar için aşağı yukarı böyledir ama dinledikçe, sordukça, konuştukça özellikle Beşiktaşlılarda bu durumun daha baskın olduğunu görüyorum. fenerbahçe ve galatasaray'ı tutanların taraftarlık hikayeleri popülerlik, başarılar, şampiyonluklar ve egemen ideolojileriyle örtüşür. Beşiktaşlılık, anlatılması zor bir damara bağlıdır.

1980'lerin ortalarından 2009'a uzanan dönem Türkiye'de toplumun ve birçok kurumun ahlakını ve kendini var etme üslubunu değiştirdi. bu dönemde Süleyman Seba, Beşiktaş'ı yönetti. demirören'in galatasaray'ın şampiyonluğuna sempati duyması ya da forma satışlarını öne sürerek "fenerbahçe taraftarına imreniyorum" demesi kritersiz, bir ahlaka sahip olmayan, kapitalizmin en kişiliksiz yanlarından beslenmeye çalışan bir anlayışın Beşiktaş'a egemen olduğunun resmidir. şu anki kötü gidişat o günlerden elde edilen tavırla taraftarın olayları sorgulamasıyla ve doğru yolu tutturacak bir yönetimle değişebilir.

four four two - haziran sayısı*


*en son ortaokulda sırf kapağında leonardo di caprio var diye dergi alırdım. o zamanlar hissettiğim duyguları kapağına holosko'yu koyarak seneler sonra bana tekrar hissettiren 4-4-2 ekibine teşekkürü bir borç bilirim.
imza
teenager voodoo.