If we’re in love we should make love

one night stand ya da takılmaç kavramıyla ilgili bir problemi olmayan, 'sadece seks' diye bir şeyin varlığına inanan ve o yönde yaşamak konusunda onun bunun lafıyla uzaktan yakından alaka kurmayan kadınlar olarak günün birinde 'sevdiğimi sikemem, siktiğimi sevemem' diye adlandırdığımız hanzo erkek hastalığının bir seviye üzerinde bir hissiyatla baş başa kalacağımız konusunda uyarılmış olsak bir şeyleri değiştirmek adına bir adım atar mıydık bilemiyorum, ama ben şahsen bu aralar bir garip hallerdeyim. bir gece önce uzun vadede gerçekten hoşlanabileceğime inandığım adamla fırsatım olmasına rağmen sevişmeyip ertesi gün de kız ortamında "siz onunla yatmamıştınız değil mi?" sorusuna başka bir arkadaşım tarafından verilen "yok ya çünkü ben ona gerçekten değer veriyorum abi" cevabını duymam sonrasında 'bir şeyler hissettiği adama hemen verememe' şeklinde nitelendirdiğim bu hissiyat önceleri "ulan konuşup duruyorum da ben de mi acaba sekse sandığımdan daha fazla anlam yüklüyorum?" korkusu yaşamama sebep oldu ancak sonra tabii ki kendimle çelişmemi engelleyecek daha mantıklı bir açıklama buldum: seksi skorla özdeşleştiren ilişkilerin sayısı artıp seks yapılan insanlar hayatta bir günden fazla yer etmemeye başlayınca, ister istemez seks ve seks yapılan insan 'tüketilecek madde' konumunu alıyor ve tüketilmek istenmeyen insanlarla daha sıkı bağlar kurmadan yatağa girmeye insanın eli ayağı ve vücudunun diğer bölgeleri gitmiyor. paylaşımlar arttıkça o insanla yapılacak seksin beklentisi artıyor, hisler arttıkça başka insanlarla alelade seks de yapılamıyor; yani mecazi anlamda siki tutup gerçeğine yaklaşamadığımız günler geliyor. tehlikenin farkında mısınız?