o kız olmak

başlığa bakınca birtakım entrikalar, efendim osmanlı saraylarında görülebilecek aşk ilişkileri falan konulu bir hikaye anlatıp kendimi tam ortaya konumlandıracağım gibi gözüküyor ama aslında oldukça cansıkıcı bir mevzudan bahsedeceğim. ben bildiğiniz "o kız" oldum sevgili gönül dostları. meşguliyetinden, sevgilisinden başka hiçbir boka zaman ayıramayan, dışarı çıktığında sıkılıp eve erken dönmek isteyen, en büyük eğlence hayali evde pijamalarıyla televizyon izlemek olan o gudubet kızım artık ben.

özellikle karşı cinse olan ilgiden duvarlara tırmanma fizyolojisine ve gelişmemiş bir beyne sahip olduğumuz lise yıllarında sevgili bulan kızın birden arkadaş ortamından çekilmesi, bir fidanın güller açan dallarıymışcasına sevgilisinden ayrı hareket etmemesi gibi bir durum olurdu. ben allaha şükür hem ortamda arkadaşlık bağlarımız güçlü olduğundan hem de o yıllarda memesi küçük ve çirkin bir kız olarak erkeklerin ilgisini çekemediğimden öyle bir sorun yaşamadım. şimdi de manita yaptım diye aman 7/24 onunla olayım kim sikler arkadaşları gibi bir durum yok ama ağzına sıçtığımın iş hayatı öyle bir ebemi sikiyor ki okul sonrası bir şey yapmaya ne vaktim ne enerjim var. hal böyle olunca manitasıyla evinde çekilmiş, sevgili bulunca kendini ona adamış kız durumuna düştüm mü? bir yandan ben gerçeği biliyorum diyorum, ne bileyim dışarıdayken sıkılınca "nedir yani çok normal asıl sıkılmışken sıkılmamış gibi rol yapmaya çalışıp kendine/etraftakilere bir şeyi kanıtlama çabası daha saçma tamam mı hıh" falan diyorum kendi kendime ama kanıma dokunuyor be atam. galiba resmen "o kız" oldum. on another note, bugün 28 oldum.

eski günlerdeki gibi yüzümü göstermediğim fotoğraf koyayım da neşemizi bulalım.