bir hürriyet yazarıymışımcasına sırbistan notları

spor: ben sırbistan'daki spor düşkünlüğü dediğimde insanlar "bizde de basketbolla yatıp kalkıyor insanlar bu ara", "bizde de futbol popüler" falan diyorlar da bizim düşkünlüğümüz bu insanların yanında devede kulak arkadaş ben böyle bir şey görmedim. her evde bir spor kanalı açık, sutopu maçına kadar izliyor adamlar. zaten gelinin rahmetli dedesi adına turnuvalar düzenlenen, efsane partizan ve milli takım antrenörü çıktı, ben daha onun hikayelerini dinlemeyi bitirmeden eve bir çocuk geldi meğer 1. lig topçusuymuş david beckham'ın sırbistan şubesi, düğüne gidiyorum 80li yıllarda altay'da oynamış bir futbolcu "başarılar dilerim" diye yanıma gelip kartal dövmeme bakıp beşiktaş falan diyor düşünün içinde bulunduğum ruh halini allahım sana geliyorum dedim taşınıyorum bu ülkeye dedim; fikrim bir sonraki maddeyle birlikte değişti.

kızlar: cuma akşamı dillere destan sırbistan gece hayatını keşfe çıkıp nehir üzerine kurulu klüpler arasından sindikat'a girmemizle 'kadın' sözcüğünün yerine kullanılabilecek yeni bir kelime arayışlarım başladı. çok net söylüyorum, oradaki en ortalama kadını alıp türkiye'ye getirsem mekanda herkes erekte olur. hakkını vermek lazım sırp erkekleri de (benim tanıştığım 5inden 4ünün adı makus talihim eseri 'marco' da olsa) beklentilerimin oldukça üzerinde çıktılar ama kadınlar bambaşka. resmen bunalıma girdim, bir başkadır benim memleketim şarkılarıyla avundum. bir daha türk erkeklerinin çirkinliğinden şikayet edersem iki olsun, canım ülkemde çirkin erkekler arasında ortalamanın üzerinde giderli kadın olmakla yetinmeyen bünyeme ders olsun.

belgrad: normal turistik avrupa şehirleri ve türkiye ile karşılaştırıldığında oldukça ucuz bir yer, en 'fancy' mekanda bile içkiye türkiye'den az para veriyorsunuz. ben oradayken hava kapalı ve yağmurluydu ve belgrad o havada çok güzel gözüküyordu. zaten bence bir şehrin güzelliği kasvetli havada anlaşılır, zira hava günlük güneşlikken her yer güzel gözükür de marifet kendine griyi yakıştırabilmektir ve ben ankara'dan sonra bunu başaran bir budapeşte görmüştüm şimdi bir de belgrad gördüm. siz de gidin görün.

maç: kim derdi ki ankara dışında (o da sayılmaz) deplasman tribünü görmemiş bünyem misafirken galibiyet keyfi yaşamak nedir sırbistan'da anlayacaktı. maçın başladığı dakikalarda düğünün yarısı lobiye doluştu ve maçı izlemeye başladık, herifler önde gidiyor ben sessiz sessiz oturuyorum ama herkes benim damadın türkiye'den arkadaşı olduğumu bildiği için basket oldukça dönüp "sorry" falan diyor, ben sadece oturduğum yerden "it hasn't finished yet" diyorum sakin sakin. böyle akıllı uslu giderken piçlerden biri öğrendiği 3 türkçe küfrü sallamaya başladı mı. hayır "amcık" ve "orospu çocuğu"nu öğreten zihniyeti anlarım da allahın sırpına "sikimi yala"yı öğreten türkü bir bulsam bak neler yapıyorum. bende sinir katsayısı arttı tabii, geçtim en arkaya oradan izliyorum maçı derken son saniye ve göt olan bir lobi dolusu sırpın arasında zıplayan bana düğünün yapıldığı otelde konaklamakta olan küba milli voleybol takımı oyuncularının garip bakışları. küfürbaz piçe "who's the orospu çocuğu now?" repliğimle pekişen zafer duygusu. işte öyle bir şey.

dönüş: tatilden dönenlerle hacdan dönenlerin buluşmasına eklenen kötü hava koşulları ve rötardan başka anons yapamaz hale gelen türk hava yolları da, 2.40ta kalkması gerekirken 4'te kalkan sırbistan uçağı, 7.10da kalkması gerekirken 11.45te kalkan ankara aktarması da koymadı hacdan dönen çarşaflı teyzenin telefonda "pilot uçağı özellikle indirmedi ki oy kullanmaya yetişemeyelim" zihniyeti kadar. beyninizi sikeyim desem ne o katlardan aşağıya ulaşabilirim ne de sonunda sikilecek bir beyin bulabilirim. aysun kayacı misali "neden oyumuz bir" serzenişinde değilim de aynı oksijeni tüketiyor olmak acı.