no pain no gain no haşhaş no vitamin

bugün yüksek lisans linguistics dersinde "people always talk about their dolmuş experiences in Turkey" şaşkınlığıyla beni benden alan hocamız motivasyona etki eden faktörlerden bahsederken literatürden pain-gain ilişkisini sundu. şöyle ki, insan evlatları olarak yapılacak işe bakıyor, o işi yaparken çekeceğimiz dertle işi başarmamızın sonucunda edineceğimiz kazancı karşılaştırıyor ve pain > gain gibi bir denkleme ulaşırsak çok mantıklı olarak o işe girişmekten vazgeçiyoruz. işte psikoloji biliminin aşk hayatımı açıklayışı budur dostlar. son zamanlarda gerek potansiyel ilişkilerin kalitesiyle ilgili düştüğüm umutsuzluk gerekse ilişki başlarda iyi bile gözükse eninde sonunda kötü anlar olacağı gerçeği ve o kötü anların yaşanan bütün güzel duyguları sıfırlayacak güçte olmasını sağlayacak tahammülsüzlüğüm işin henüz başlarında "sikerler" noktasına gelmeme yol açıyor. sonra ne oluyor; ya istiyorum o hikaye hiç başlamıyor ya da yarin keskin bıçak diyor kestirip atıyorum. peki ne olması lazım; ya beni kendisine hayvanlar gibi aşık ederek tüm ezberleri bozan bir adam çıkacak karşıma, ya da master dersi gibi oldukça akademik ve bilimsel ortamlarda bile kendi kendime demet akalın'a bağladığım bir hayat beni bekliyor. hakkımda hayırlısı.