loved up

70lerde yaşasaydım eğer, aşka dair tek ikilemim tahminimce ediz hun'a aşık olmakla tarık akan'a aşık olmak arasında olurdu. vefakat filmlerdeki en temiz aşkların bile orospu çocukluklarıyla dolu olduğu 2000li yıllarda yaşadığımdan mütevellit daha farklı ikilemler içinde bulabiliyorum kendimi. ister ergen kafalı "annemi babamı hiç sevmiyorum anlıyor musun" yıllarında, ister "işimdeyim gücümdeyim yanında bir de sevişeyim" olgunluğunda olsun başarısızlıkla sonuçlanan ilişki girişimleri ve travmatik aşklar birikince insan hayatında, bir sonraki muhtemel aşka yelken açarken takınılacak tavır, a.k.a 'temkinli' davranmak vs "sikerler öyle aşkın ızdırabını" diyerek olacaklara göz yummak ikilemi kaçınılmaz. insan belli bir duygusal açlık seviyesinde olunca kendini birinden hoşlandığına ikna etmesi zaten kolay olduğu için net bir ifadeyle konuşmak istemem ama şahsen birinden hoşlandığımı düşündüğümde bir yanım liseli kızlar gibi romantizme bağlamak isterken diğer yanım kendimi ne kadar kaptırırsam kaçınılmaz hayal kırıklığı anında götüme girenin o kadar büyük olacağını hatırlatıyor bana. ortası yok; ya o taze aşk duygusunu kaybetmediğim için sevinecek ve "sevmeyelim de taşa mı dönelim?" diye isyan edeceğim; ya da yaşadıklarından ders almış dört başı mağrur halimle ayaklarımı yere basacak ve aptal hayaller kurmaktan vazgeçeceğim. yaa gençler, götüklüğümüzden seçmedik "but she knows she has a curse on her / a curse she cannot win / for if someone gets too close to her / the pins stick farther in" diye tanımlanan şiir kahramanını kendimize isim diye. acı çekiyoruz burada. 

ps: tabii ki tarık akan.