silence is the way ('is' italik)

bilenler bilir, mümkün olsa 'anger management' kurslarına falan gitmemi gerektirecek ölçüde çemkirik bir yapım var. sinirlenince gözüm de ağzım da hiçbir şey görmez. yalnız bu aralar performansımda bir düşüş, halet-i ruhiyemde bir salmışlık var. yanlış anlaşılmasın, hala mcdonaldsda sıra beklerken (evet mcdonaldsdan yemek yiyor ve bir nevi ermeni tasarısına evet oyu veriyorum, öyle de vatan hainiyim) önüme geçen biri olursa "BEYFENDİ SIRA BENDEYDİ YALNIZ" şeklinde böğürerek ortalığı ayağa kaldırmayı başarıyorum. dediğim performans düşüşü özel hayata mahsus, ve sanıyorum iki sebebi var. ilki insanlardaki "umursuyorsun ki sinirleniyorsun" mantığı. bu mantık acaip sinirimi dokunuyor çünkü ben yoldan geçen insan ters bir hareket yapsa bile 10 dakika arkasından köpük saçma yetisine sahibim. dolayısıyla birine sinirlendiğimde "ooo o kadar önemliyiz yani senin için" hissi yaratması çok sinir bozucu. ikinci sebep olarak 30lu yaşlara yaklaştıkça üzerime çöken "a woman holds her tongue, knowing silence will speak for her" olgunluğunu vermeyi çok isterdim ama değil. bendeki genel ama dönemsel olduğunu ümit ettiğim bir yorgunluk hali, bildiğin uyuza bağladım. sonuç olarak, normal şartlarda arayıp itin götüne sokmam, askerlik öncesi hayatını sikmem gereken bir adam var ama ben susuyorum, kılımı kıpırdatmıyorum. saldım gitti. olacak iş mi? oluyormuş demek. şaşkınım.