my best friend's wedding - part 1

evlilik öncesi hiç anlam veremediğim seremonilerden biri olan nişan faslını iki sene önce atlattığımızdan, içinde bulunduğumuz düğün haftasına sığdırılan ilk seremoni bu akşamki 'imam nikahı' oldu. bu noktada pek çok kişi "oha nurcu mu arkadaşın ehe ehe" tepkisi verse de benim etrafımda evlenen her insan 'adettendir' ve 'aile büyükleri istiyor' gibi iki ana sebepten resmi nikah öncesi imam nikahı yaptılar. ben -dilimi ısırarak söylüyorum takdir edersiniz ki kendim yaptırmayı düşünmesem de- çok da büyük bir mevzuymuş gibi görmedim o yüzden bu olayı, sadece imam tipitip bir şey olursa gülmemeyi nasıl başaracağımı düşünerek gittim. sandığım kadar korkunç olmadı, imamın da super mario benzerliği dışında bir falsosu yoktu hatta işinden edilen bir meslekdaşından bahsederken "şutladılar" bile dedi modern imamımız. ben kafamda tülbentle uslu uslu oturdum, amin denmesi gereken yerlerde dedim ama herkesin ellerini açıp sustuğu ve dua okunduğunu tahmin ettiğim yerlerde bebe gibi yalandan ellerimi açıp ağzımı oynatmadım. koskoca allahı kandıracak halim yoktu, ne mal olduğumu biliyor zira. o esnada ben de içimden "allahım mutlu olsunlar" falan dedim öyle amin dedim. dürüstlük kontenjanından kabul olur diye umuyorum.

nerede o eski imam nikahları azizim