but the memory remains diye başlık atarak metalci kitlelere ulaşmayı hedefliyorum

"unuttum demek bile onu hatırlamaktır" gibi özlü sözlerle büyüyen bir neslin çocuğu olarak bu hafıza denen şeye çok kılım. bir şey hatırlamak durup dururken aslen silmiş olduğunuz o şeyin aklınıza gelmesi değil; hali hazırda kafanızın bir köşesine sakladığınız o şeyin birden açığa çıkması olduğuna göre bu çok aciz bir şey değil mi? üzerinde hiçbir kontrolümüz olmayan bir şey bu hafıza ve sahip olmak istediğimiz hayatları, olmak istediğimiz karakterleri, yaşamak istediğimiz olayları izlediğimiz filmleri beğendiğimizden eternal sunshine of the spotless mind filmi bu kadar beğenilmedi mi zaten. zaman denen şeyin bir yandan hafızayı silikleştirirken bir yandan da ona yeni öğeler katması paradoksuna ise hiç girmiyorum, ama beynim o kadar yandı kaplıca sularında işte anladınız siz onu.