the curious case of voodoo girl

bugün, mesai saatleri dahilinde çalışmadığım bir gün oluşunu fırsat bilip kadim dostum aycanı, hocalarımı ve okulumu görme amaçlı hacettepe'ye gittim. 'bizim zamanımız'la karşılaştırılınca bir pentagon havasına bürünmüş olan nizamiyeden içeri girerkenki neşemiz, arabayı edebiyata parkedip yıllarca inip çıktığımız o merdivenleri tırmanırken sessizliğe döndükten bir kaç saniye sonra olabilecek en kısa ve net şekilde "özlemiş miyiz?" diye sordu üniversite yıllarımdan yanımda olmaya devam etmesini gerekli gördüğüm nadir arkadaşlarımdan olan ebru. o an farkettik ki özlediğimiz şey hayatta tek derdimizin derse girip çıkmak, finallerden iyi notlar almak falan olması hali. ben şahsen lise yıllarının doğasından mı, atatürk anadolu'da okumuş olmamdan mı bilemediğim bir şekilde lise yıllarımı düşündüğümde gözümün önüne mutlu olduğum anlar geliyor; ama üniversite günlerimi düşündüğümde o hissi yakalayamıyorum. o an ebruyla ne kadar boş beleş bir 4 sene geçirdiğimizi bir kez daha konuştuktan sonra bölüme gidip sınıflara dalmak, bilgeliğimiz ve deneyimlerimizle yeni yetmeleri aydınlatıp kurtarabildiğimiz kadar deniz anasını kurtarmak istedik naçizane bir çabayla. ama yapmadık.

ne biz, ne de 4 sene önce bıraktığımız o yer bıraktığımız gibiydi bugün. şimdi kafam tamamen başka yerlerde bu satırları yazarken içime akan yaşlar 4 sene öncesine mi, arada geçen 4 seneye mi, 4 sene sonrasında geldiğim noktaya mı; yoksa Benjamin Button'ın "I hope you live a life you're proud of. If you find that you're not, I hope you have the strength to start all over again" öğüdündeki 'strength'e sahip olamayışımdan mı, bilmiyorum.